'Eigenlijk vreet ik mijn frustraties weg. Als ik een hele reep chocola eet, denk ik: Dát is lekker! Die is écht van mij.
'Echt van jou?'
'Ja, ik heb een hebberige partner.'
'Wat wil hij allemaal hebben dan?'
Mijn kussen, mijn iPad, het eten op mijn bord.'
'Het eten op je bord?
'Ja, ik ben eraan gewend. Ik gun mijzelf niet zo veel.'
'Wat zeg je dan tegen jezelf?', vraag ik.
'Hij kan het toch zo afpakken.'
Merel wil afvallen met de virtuele maagband. Vandaag gaan we met hypnose op zoek naar het ontstaan van haar frustratie eten. Als ze hier afstand van zou kunnen doen, wordt het makkelijker voor haar om af te vallen. We starten de hypnose sessie met: 'Hij kan het toch zo afpakken.' Merel gaat terug naar de eerste keer dat ze dit tegen zichzelf zegt. Ze is 8 en bouwt aan de eetkamertafel een kasteel van Lego. Merel gaat hier zo in op, dat ze niet doorheeft dat het bijna etenstijd is. Haar vader komt altijd om 17.30 uur uit zijn werk. Hij wil dan meteen eten. Precies om 17.30 uur. Geen minuut eerder, maar ook geen minuut later.
'De deur gaat open. Ik schrik. Ik kijk op.'
'Wat zie je?'
'Zijn ogen flitsen. Ik moet oppassen.'
'Wat is het volgende dat gebeurt?'
'Hij veegt mijn kasteel, zó de kliko in.'
De vader van Merel ontploft van woede als dingen net iets anders gaan dan hij verwacht. Merel moet altijd oppassen. Toch is haar speelgoed nooit veilig. En zijzelf ook niet. Ik gun mijzelf niet zo veel wordt de beste oplossing voor het onvoorspelbare gedrag van haar vader.
We werken de situatie van haar jeugd door tot- en zodat ze er geen last meer van heeft.
'Kan je vader dit nog steeds doen?'
Merel grinnikt: 'Ik ben vierendértig.'
'Nou je weet maar nooit, toch? Het zou toch kunnen dat je nog steeds kastelen bouwt?'
'Kastelen? Altijd!'
'Dus waar kun je mee ophouden?'
'De kliko'
'En wil je hem nog ergens mee vervangen?'
'Salade met Napolitaanse tomaatjes in basilicum saus'
'Dat lijkt me heerlijk.'