Ik kan niet stoppen met snaaien.
Ik wil koek.
Loes wil met hulp van de virtuele maagband haar streefgewicht bereiken. Ook wil ze iedere dag koek. Vooral op feestjes kan ze niet stoppen met snaaien. Daarom gaat ze vandaag in hypnose op zoek naar de reden van haar overgewicht.
'Ik kan niet kiezen, er staat zo veel lekkers op tafel.'
'Waar ben je?"
'Op een boerderij. Bij een high tea. Mijn vriendin is jarig'
'Wat voel je?'
'Stress. Ik word hebberig van alle lekkere dingen. Ik ben bang dat het dadelijk weg is.'
'Wat doe je?'
'Ik stapel mijn bord vol.'
Als we terug gaan naar vroeger, zit Loes zit met haar ouders en zusje aan tafel. Haar moeder schept het eten op. Voordat ze gaan eten zegt ze altijd: 'Waardeer je eten.' Iedere dag weer.
De moeder van Loes was 11 toen de oorlog begon. Ze woonde in het centrum van Rotterdam. Haar vader was te werk gesteld. Haar moeder heeft alles op alles gezet om haar kinderen in de oorlogsjaren te eten te kunnen geven.
Later, als de moeder van Loes zelf een gezin heeft, schept ze het eten altijd heel zorgvuldig op. Zodat er niets verloren gaat. 'Want eten weggooien, dat doe je niet. Dat is zonde.'
Zo leert ook Loes dat je blij moet zijn als er eten is. En dat het zo weer weg kan zijn. Dus moet je het snel opeten.
Loes laat de energie van de oorlog die ze van haar moeder overgenomen heeft uit haar lichaam stromen. Zodat er rust kan komen. En ze in de toekomst alleen nog eet wat ze nodig heeft. En als ze dan op een feest is, en het is weg, dan is het gewoon zo.
